Czym są sakramenty?

Utworzono: 29-11-13

 

Katechizm Kościoła katolickiego przypomina, że „sakramenty zostały ustanowione przez Chrystusa i jest ich siedem: chrzest, bierzmowanie, Eucharystia, pokuta, namaszczenie chorych, sakrament święceń i małżeństwo. Sakramenty te obejmują wszystkie ważne momenty życia chrześcijanina: sprawiają narodzenie
i rozwój chrześcijańskiego życia wiary, uzdrowienie i dar posłania. Widać w tym pewne podobieństwo, jakie istnieje między etapami życia naturalnego a etapami życia duchowego (por. KKK nr 1210).

Trzy sakramenty dotyczą wtajemniczenia chrześcijańskiego: chrzest, bierzmowanie
i Eucharystia; dwa inne przynoszą uzdrowienie: pokuta i namaszczenie chorych, a dwa ostatnie służą komunii i posłaniu wiernych: sakrament święceń
i małżeństwo.

Odrzucenie sakramentów jest nieporozumieniem. W naturze człowieka leży dążenie do tego, aby wejść w kontakt z wszystkim co istnieje – również
z Bogiem. To dążenie towarzyszy nam od początku i najmocniej dochodzi do głosu w decydujących sytuacjach życia. Dlatego chociaż w porządku wiary pierwsze jest Słowo Boże, bo ono rodzi w nas wiarę i otwiera drzwi, pozwalające wejść do świata nadprzyrodzonego, to jednak bez sakramentów za tymi drzwiami byłoby pusto. Oczywiście sakramenty są potrzebne tylko
w obecnym czasie pielgrzymowania. Później, kiedy przejdziemy przez bramę śmierci i wejdziemy do rzeczywistości, w której zobaczymy Boga „twarzą
w twarz”, nie będziemy już potrzebowali pośrednictwa sakramentalnych znaków.

Katechizmowa definicja określa sakrament jako widzialny znak niewidzialnej łaski Boga. Dzięki sakramentom niewidzialny i niepojęty świat Boga staje się widzialny i dotykalny.

Sobór we Florencji (1438-1445) zarezerwował termin «sakrament» jedynie dla wymienionych wyżej siedmiu świętych znaków, które jednak nie wyczerpują całego bogactwa uświecającego działania mistycznego Ciała Chrystusa. Dlatego wraz z rozwojem Kościoła, jego życie liturgiczne wzbogaciło się w rozmaite obrzędy i modlitwy, przez które przyzywane jest błogosławieństwo Boże nad ludźmi i wszystkim, co jest na świecie. Obrzędy te nazwano sakramentaliami. Różnica między sakramentami a sakramentaliami polega na tym, że sakramenty działają mocą Chrystusa, a. sakramentalia na mocy modlącego się o daną łaskę Kościoła.

Na wspomnianym Soborze określono też warunki konieczne do ważnego sprawowania sakramentów: odpowiednia materia, którą jest rzecz lub gest, ustalona forma, czyli wymagane słowa i prawomocny szafarz, którym jest osoba mająca władzę sprawowania sakramentu. Niespełnienie choćby jednego z nich powoduje nieważność sakramentu.

Sakrament jest łaską od Boga; to On sam wychodzi z inicjatywą spotkania
i obdarowania. Ale pierwszeństwo działania Boga nie oznacza bierności człowieka. Sakramentalne działanie Boga wzywa do odpowiedzi i ją zakłada. Dlatego chociaż skuteczność sakramentu od strony Boga jest zawsze zagwarantowana, to jednak jego owocowanie w dużej mierze zależy od samego człowieka, od postępowania zgodnie z otrzymanym darem.